مالتاز نیز مالتوز را به گلوکز و لوولز تبدیل می کند. آنزیم های فوق با خصوصیات و اعمال مشابه در سلول های آلئورن نیز ترشح می گردند. در آندوسپرم نیز یک سری آنزیم مانند مالتاز یافت می گردد

که مالتوز را تبدیل به گلوکز و پروتئاز که پروتئین را تبدیل به اسیدهای آمینه می نماید. در نتیجه فعالیت آنزیمها یک مایع شیری رنگ که حاوی ساکاروز و اسیدهای آمینه و دیگر ترکیبات شیمیایی می باشد به وجود می آید. این مواد با واسطه اسکلوتم به جنین انتقال می یابد. قسمتی از مواد فوق در جنین انرژی مورد نیاز رشد را تامین می کند و قسمتی دیگر جهت توسعه آن مورد استفاده قرار خواهند گرفت.

در مناطق خشک، بذر را غالبا در خاکهای کاملا خشک می کارند. در چنین شرایطی بذر می تواند مدتها زنده بماند و قوه نامیه خود را حفظ کند، با این حال رطوبت های سطحی که برای جوانه زدن بذر کافی نیستند ممکن است به سادگی منجر به کپک زدگی آن گردند. در مناطق خشک بعد از اتمام کاشت بذر در خاک خشک، غالبا یک بارندگی سبک روی میدهد که برای جوانه زدن بذر کافی می باشد، لیکن قادر نیست خاک را بیش از چند روز مرطوب نگه دارد. در چنین شرایطی با خشک شدن خاک، جوانه زدن متوقف می گردد و گیاه چه های سبز شده کم و بیش آب محتوای خود را به کلی از دست می دهند. بذرهای جوانه زده گندم قادرند بدون آنکه آسیبی ببینند از دست دادن آب (پسابیدگی ) را تحمل کنند، مشروط بر آنکه بعضی از مراحل نشو و نمو هنوز سپری نشده باشد. مقاومت جو از این نظر بیش از مقاومت گندم می باشد. بر این اساس بسته به سن گیاهچه گندم در هنگام خشکیدگی سه درجه حساسیت به سبب آب از دست دادگی در اثر خشکی هیچ گونه صدمه ای نمی بینند، به طوری که گیاهچه های خشکی زده پس از برخوردار شدن از رطوبت بهبود یافته و رشد خود را به سرعت گیاه چه های خشکی ندیده آغاز می کنند. تا زمان ظهور اولین برگ با وجودی که بافتهای گیاهچه تا حدود 98 درصد آب محتویشان را از دست داده اند، تنها ریشه های طویل شده از بین رفته اند، زیرا مادام که بعضی از ریشه های جنینی به حالت مریستمی باقی می مانند بهبودی از خشکیدگی امکان پذیر بوده و به مجرد فعال شدن ریشه های جدید برگ جنینی رشد را به گیاه باز می گرداند. بعد از این مرحله با گسترش سریع اولین برگ علفی حتی آب از دست دادگی جزئی هم ، اثر نامطلوب و دائمی بر سرعت رشد گیاه دارا می باشد. تغییرات مقاومت به خشکی در گیاهچه در حال رشد ظاهرا بستگی به نسبت سلولهای طویل شده دارد، چه سلولهای طویل شده مقاوم نیستند و در اثر صدمات مکانیکی که بر پروتوپلاسمشان وارد می آید می میرند و قادر به بهبود مجدد نیستند .

محققان روسی بر این عقیده اند که قبل از کاشت، چندین بار خیساندن و خشکاندن بذر ( که مقاوم کردن نامیده می شود) در افزایش مقاومت آن به خشکی، گرما و سرما موثر می باشد و گیاهانی که این روند را طی می کنند در شرایط خشکی عملکرد بیشتری تولید می کنند. بنابراین ایجاد مقاومت در دانه های گندم که تحت شرایطی که رطوبت عامل محدود کننده است مهم تلقی می شود.

هر قدر عمق کاشت زیادتر باشد، زمان سبز کردن به تاخیر می افتد. عمق کاشت هر اندازه باشد گره انشعاب در نزدیک خاک تشکیل خواهد شد. در عین حال هم در زراعت دیم و هم آبی غالبا شرایط ایجاب می کند که بذر را عمیق تر از آنچه که در مناطق مرطوب معمول است بکارند. برای مثال در مواقعی که بذر عمیق تر  کاشته می شود جوانه زدن در اثر بارندگیهای سبک که برای ادامه رشد آن کافی نیستند، صورت نمی گیرد. همچنین در اراضی آبی به منظور جلوگیری از خشک شدن بذر غالبا لازم است بذر را نسبتا عمیق تر بکارند. در نتیجه متورم شدن دانه در اثر جذب آب و وجود حرارت و اکسیژن، کلئوریز پوسته دانه یا پریکارپ را شکافته و خارج می گردد. بعد از مدت زمان کوتاهی اولین جفت ریشه جانبی کمی بالاتر از ریشه اولیه ظاهر می شود. بعد از 2-1 روز از ظهور اولین جفت، دومین جفت ریشه های جانبی اولیه به چشم می خورد. در بعضی مواقع ممکن است یک عدد ریشه دیگر نیز بالای آنها پیدا شود. تعداد ریشه های اولیه 5-4-3 و در مواردی حداکثر 6 است. ریشه های اولیه نازک و دارای ضخامت یکسان در تمام طول خود و پوشیده از پرزهای نازک ( 5000 تا 1000 عدد در هر میلی متر طول ریشه ) می باشند، عمل این ریشه ها جذب آب و مواد معدنی از خاک می باشد که به ویژه در مراحل اولیه رشد بسیار با اهمیت است. در شرایط معمولی گندم در مدت6-4 روز رویش می کند. اولین قسمتی که در سطح خاک ظاهر می گردد بذر برگ می باشد. وظیفه اصلی آن حفاظت از برگهای جوان مریستم رویشی در هنگام خروج از خاک می باشد و قدرت فتوسنتز در آن بسیار ضعیف است. طول کلئوپتیل به عمق کاشت بذر بستگی دارد یعنی هر چه بذر عمیقتر کاشته شود، کلئوپتیل طویلتر می گردد. چنانچه عمق کاشت 4 سانتی متر باشد کلئوپتیل به طول 7- سانتی متر می رسد.